Recenzje

Grają już blisko dekadę i właśnie wypuścili drugi pełnometrażowy krążek. Myly Ludzie z Chełma uprawiają szczery, metalowy melanż. I paradoksalnie, w dobie królowania takowego na naszych scenach, po płycie „180 R’n’R” mogą mieć swoje pięć minut.

Na całym krążku dominuje mięsiste, gitarowe granie. W dwunastu piosenkach splatają się klasyczne ciężkie rytmy oraz frazy wyjęte z punka, grundge'u czy hardcoru. Słychać to już na początku w zaprawionej brudnym wokalem „Bereniceˮ, ale też dalej w cięższym „Jak dynamitˮ czy punkującym „W nas ogień.”

Jakby trochę na przekór, na numer promujący „180 R’n’R” wybrano melodyjną „Farelkęˮ, a ta jest tylko po części reprezentatywna dla tego krążka. W ten sam nurt wpisuje się jeszcze „Budyńˮ, nawiązujący do dźwięków z lat 80. Jako całość, ten mocny, równy album brzmi mniej melodyjnie. Nie znaczy to, że braknie mu luzu. Przymrużenie oka widać dobitnie w „Używanym chełmskim bluesieˮ, gdzie za gitarą odważnie podąża trąbka Jerzego Małka i gdzie pojawia się leitmotiw Mylych: „Klawo jest!ˮ

Równy poziom natężenia i dynamiki sprawia też, że na „180 R’n’R” wyróżniają się tylko dwa kawałki. Pierwszym jest „Żyj tak…ˮ i pojawiający się w nim, zaskakujący kobiecy wokal Oli Emerli. Wnosi on wyraźnie innego ducha. Równie zaskakujący cytat z Maanamowych „Cykad na Cykladachˮ, ale w końcu pomimo upływu lat „nie zmienia się wszak nasz ducha stanˮ...

Totalnie zdumiewa natomiast lekka, wsparta pianinem (Marek Tarnowski). trąbką i elektroniką balladka, pod jakże adekwatnym tytułem „Piosenka nie w samą poręˮ. Choć to kawałek z zacięciem na listy przebojów akurat na tej płycie pozostaje zdecydowanie z boku. Pudło i tyle.

„180 R’n’R” to krążek dla lubiących dźwięki, które już gdzieś słyszeli. Ale nie podane wprost, tylko przetworzone, zmyślnie przemontowane i na nowo połączone. Ten udany, jak rzadko, pozorny mezalians przeszłości z teraźniejszością nie przeciera może nowych dróg, lecz co niemniej ważne daje w odbiorze sporo przyjemności.