Recenzje

Rozpacz z mocnym rytmie

Jakąż to rozpacz zamierza wyśpiewać na swym najnowszym krążku Joe Bonamassa? Z pewnością bardzo urozmaiconą. I z całą pewnością czyni to mocno, bowiem rytmy i gitary na "Blues Of Desperation" chwilami zaskakują swą siłą.

Już na początek trafia się ostry kop w postaci „This Trainˮ. To rockowy kawałek z bluesowym tekstem (i gitarowym slidem), który faktycznie pomyka naprzód w rytmie ostrym niczym wicher. W ten sam deseń idzie następne „Mountain Climbingˮ – hymn zmagających się z życiem. I dopiero w nastrojowej balladzie drogi „Driveˮ, skleconej w klimacie kawałków Chrisa Isaaca czy Chrisa Rei sprzed ćwierć wieku, pojawia się chwila wytchnienia. 

Pierwszy rasowy blues nadciąga wraz z „No Good Place For The Lonelyˮ. To rozpaczliwe wołanie skrzywdzonego wali od razu po uszach potężną, blisko czterominutową solówką. Żeby jednak nie popaść w rutynę, następny tytułowy „Blues Of Desperationˮ przynosi mocny blues-rockowy miks z riffem, jakiego nie powstydziłaby się żadna klasyczna hard rockowa firma. A do tego Joe dorzucił jeszcze całkiem sporo zabaw przetworzonymi gitarami.

Jeśli ktoś poczuł w tym momencie ukłucie niepokoju, że Bonamassa być może porzuca powoli świątynię bluesa, to przy numerze siedem może odetchnąć z ulgą. Od „You Left Me Nothin’ But The Bill And The Bluesˮ przez ostatnie pięć kawałków na krążku króluje właśnie stary „smętnyˮ blues i tylko blues. Oczywiście nie pozbawiony pazura i zaskoczeń. Najbardziej poraża chyba znów twardo brzmiąca gitara i potężna solówka w „Distant Lonesome Trainˮ.

Trudno nie zauważyć, że właściwie wszystko co nagrywa Bonamassa nie schodzi poniżej pewnego, najmniej rzeelnego poziomu. I podobnie jest z „Blues Of Desperationˮ. A nawet więcej, bo dwunasty już krążek Joego jest albumem nie tylko solidnie przemyślanym i zgranym, ale także zdecydowanie bardziej urozmaiconym od „Different Shades of Blueˮ sprzed dwóch lat. Mistrz wykonał krok w zdecydowanie dobrą stronę.