Recenzje

Po kilku latach grania w Rapid Transit i Immigrant Union, Courtney Barnett założyła swój swój label Milk! Records i zaczęła tworzyć muzykę na własny rachunek. Po wydaniu trzech EP-ek przyszedł czas na pierwszy album - 23 marca ukazał się krążek "Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit". Tytuł wskazuje, że mamy do czynienia z piosenkami rozchwianej emocjonalnie nastolatki, która wzięła do ręki gitarę i postanowiła wyśpiewać całemu światu swoje żale. W rzeczywistości jest zupełnie inaczej.

Album zaczyna się od zadziornej kompozycji "Elevator Operator". Dalej mamy grunge'owe "Pedestrian At Best", które obok mającego świetny refren "Dead Fox" są z pewnością kandydatami do zostania najbardziej pamiętnymi utworami z tego albumu. Courtney, poza wspomnianym wyżej grungem, całkiem udanie porusza się po muzyce folk, country i blues z lekkim sznytem psychodelii, najlepiej wyczuwalnym w "Kim's Caravan". Wszystkie te kawałki są bardzo melodyjne i wyraziste. I absolutnie nie powiedziałbym, że to krążek, który powstał w 2015 roku - gdybym o tym nie wiedział, to pomyślałbym, że obcuję z płytą nagraną co najmniej 35 lat temu. I to wcale nie jest zarzut!

Courtney dysponuje mocnym, charakterystycznym głosem, który już po pierwszej piosence zapada w pamięć. Jej wokal brzmi naprawdę wyjątkowo poważnie i myślę, że nie każdemu taka maniera śpiewania przypadnie do gustu. 

Australijka została zaszufladkowana jako kolejna wokalistka z kręgu 'indie rock', co jest moim zdaniem krzywdzące dla niej. Wspólny mianownik z tym gatunkiem to jak dla mnie jedynie niemainstreamowość jej muzyki i nagrywanie dla małej wytwórni. Obecnie 'indie' kojarzy się z pewną miałkością w sztuce i ja widząc taką łatkę, niechętnie sięgnąłbym po tą płytę. Na szczęście nie zdawałem sobie sprawy z tej niezbyt trafnej klasyfikacji. A sama Courtney potwierdza tezę o tym, że z Antypodów pochodzą niebanalni i oryginalni artyści. Warto będzie mieć jej dokonania na uwadze w najbliższych latach.